Hier vind je mijn boek Ontwijnen, morgen in huis!
Ik zit snuivend op de fiets. Diep snuivend. Nee hoor, het gaat me niet om de narcissen. Ik snuif maar een beetje in het wilde weg want ik zal het toch niet ruiken. De geur van de allerlichtste rosé de Provence op het terras. In een groot beslagen wijnglas. Koud, roze, kurkdroog.
Na de diepe zucht die altijd volgt op bovenstaande gedachte moet ik wel altijd even lachen. Het slaat eigenlijk nergens op. Dat écht genieten op dit fijne terras alleen maar kan met een glas wijn erbij. Dat er zonder wijn niets meer aan is. Dat ik dat grote plezier uit mijn leven ‘kwijt’ ben. Gek toch? En ik zal toch zeker niet de enige zijn. Alleen, zoals met zoveel dingen, niemand praat erover. Over de zucht naar drank, de hunkering naar nóg een glas, het idee dat dat de stress uit het leven laat verdwijnen.
Zoals sommigen van jullie al hebben gelezen in mijn eerdere blogs ben ik vorig jaar zomer (op 22 juli 2016) helemaal gestopt met het drinken van alcohol. Toen nog geen idee hoe lang dit zou gaan duren en nu ben ik alweer negen maanden verder. Wat is er veel gebeurd! Buiten kerst en oud en nieuw om.. (gewoon dagen die ineens anders maar tóch ook echt wel hetzelfde zijn), is het op wat zeer heftige en korte dieptepunten na heel goed gegaan. De voordelen zijn eindeloos en zó waardevol dat ik ze maar nog eens opnoem; fantastisch slapen (stel je je beste nachten voor en dan dat gevoel verdubbelen en dan iedere nacht), heel fit ’s ochtends vroeg wakker worden, altijd scherp zijn, altijd volop energiek, zin om te bewegen, te sporten, erop uit te gaan, een veel mooier, slanker lijf, een prachtige huid, stralende ogen, mooiere nagels en haar, veel meer trek in echt goed eten en goed voor jezelf zorgen en veel geld besparen wat ik daar allemaal zo in kan steken. Nou. Dat klinkt best goed toch? Er kwam, en komt, bij mij echter nog meer bij kijken.
Ik heb gemerkt dat ik lang niet alleen maar heb gedronken omdat ik het zo lekker vond. Of vanwege de smaak. Vooral om mijn hyperactiviteit, mijn ongeduld, mijn ‘streberigheid’ even niet te voelen. Te ontspannen, me te laten wikkelen in rood fluweel, zoals ik het altijd noemde. Heerlijk om de deur dicht te trekken voor de constante stroom van ideeën en must-do-now’s die ik 24/7 voel. Maar er was meer gaande. Er zijn meer redenen dat ik te vaak veel te diep in het glaasje keek. Mijn constante gevoel van opgejaagd zijn komt van heel vroeger, heeft daar zijn wortels. In de afgelopen negen maanden ben ik vaak en veel geconfronteerd met de kleine Jacqueline die me eraan herinnert en mij al die gevoelens weer eens laat voelen. Haar ervaringen, haar angsten zijn overal waar ik kijk. Ik kan mij er niet meer voor verstoppen. Ben niet alleen kilo’s lichter en fitter door het niet meer drinken maar heb ook emotioneel een dikke winterjas uitgedaan. En dat zorgt voor het besef dat ik in een totaal nieuwe levensfase ben begonnen. Een van échte groei, bewustzijn, eindelijk loslaten van al die shit en volledig in mijn kracht zijn. Al mijn grootse talenten erkennen en naar buiten brengen. Me niet meer klein houden en niet meer bang zijn. Dit podium is nieuw en onwennig maar oh man, ik ga er alles aan doen om de allerbeste versie van mijzelf te zijn en te blijven.
En dit alles schiet door mijn hoofd wanneer ik trots langs het terras fiets. Dág rosé-koorts, je klopt maar lekker bij me aan, ik geef je een kus, herinner me onze mooie dagen maar laat je daarna weer gaan. I will happily release you.
