Dit blog schreef ik in januari 2017, toen ik bijna een half jaar alcoholvrij was. Heel interessant om te lezen wanneer je een tijdelijk of langer alcoholvrij leven overweegt of al bezig bent.
In oktober 2016 publiceerde ik mijn blog over mijn toen al 14 weken durende alcoholvrije leven. Best ‘een dingetje’ kan ik je vertellen. Dit blog kwam recht uit mijn hart en het was de eerste keer dat ik in woorden uitdrukte wat ik zeer diep van binnen doormaakte. Niet alleen zachtjes fluisterend tegen mezelf, maar tegen iedereen die het maar horen wilde. Ik kan het omschrijven als naakt en huilend voor een menigte staan. Heb ik geen echte ervaring mee overigens, maar zo intens zal dat ongeveer voelen. Gezien het feit dat mijn nieuwe motto is: ‘the truth will set you free’ en ik de beste versie van mezelf wil zijn, was dit blog hard nodig en niet meer dan logisch. De detox coach komt uit de kast, zeg maar.
Honderden mails heb ik gekregen, het blog is tot op heden ruim 22.000 keer gelezen en bij sommige mensen sta ik nu bekend als een stiekeme alcoholist. Ha! Ik schrijf in het eerste blog dat de hoeveelheid die ik dronk er niet toe deed en zo denk ik er nog steeds over. Dat is namelijk wat heel veel mensen direct willen weten. Mijn antwoord is van belang omdat ze daarmee zichzelf in een (juiste?) categorie kunnen zetten. Ben ik er ook een? Is zij er een? Wanneer ben je het dan eigenlijk? Feit is dat er geen duidelijke grens is. Voor wie het toch graag weten wil; ik dronk zo’n drie dagen in de week en dan altijd teveel. Zo’n 20 glazen per week, niet per keer overigens. Na glas twee voelde ik mij gewikkeld in rood fluweel. Ontspannen, blij, relaxed, een beetje verdoofd en had ik altijd zin in nog eentje. Ik ging zoals zovelen met mij mee in de waan van onze maatschappij dat dit hoorde bij ‘genieten’, een bourgondische instelling, dit ‘verdiende ik’ en het deed me goed.
Hoe voelt dat dan nu? Want ja, ik ben al een half jaar verder. Is het leven nog leuk? Zelfs de kerst en oud en nieuw ben ik alcoholvrij doorgekomen. Geen druppel, geen slokje is mijn lippen gepasseerd. De decembermaand is een van de maanden in het jaar (naast de maanden waarop de terrassen volzitten) die doordrenkt is met alcohol. Overal zie je de glazen wijn. Bij iedere gelegenheid, bij mensen thuis, in televisieprogramma’s, de reclames, in de supermarkt en dan met name tijdens de feestdagen. Ik zag echter totaal niet op tegen kerst en mijn ouders en schoonouders wisten ondertussen wel dat ze mij geen wijn of champagne hoeven aan te bieden.
Toch kwam er een onbewaakt en onverwacht moment. Toen mijn broer een prachtige wat oudere Franse rode wijn uit zijn tas toverde en ik mezelf ineens hoorde zeggen: ‘ik kan wel janken..’. Ik schrok ervan en het voelde ‘alsof ik er niet bij hoorde’ toen iedereen om mij heen er zichtbaar van genoot. Ondanks dat ik het echt niet uit iemand’s handen wilde rukken of zelf een glas wilde, was het gevoel dat deze beleving niet meer voor mij was, erg hard.
Hetzelfde gebeurde met oud en nieuw. Manlief had een klein flesje champagne voor zichzelf gekocht om op middernacht te gaan proosten met de buren. Na mijn vijfde kop thee vond ik de nieuwe invulling van deze avond toch best een uitdaging. Alweer liepen de tranen over mijn wangen en tegelijkertijd vond ik mijn zelfmedelijden maar wat stom. Van de gekke dingen in je hoofd wanneer je niet verdoofd bent, sta je dan best te kijken. Daar lag ik nuchter naar het plafond te staren, om 00.15 uur in bed, terwijl de buren het met elkaar vieren en ik het schaterlachen hoorde.
1 januari was een waanzinnig fantastische dag. Om zeven uur stond ons meisje naast ons bed en hoe heerlijk was het om katerloos het nieuwe jaar te starten. Een overwinning, een cadeau, echt! Ik voelde me licht, als nieuw en supertrots. In zeker 20 jaar had ik niet zo’n nieuwjaarsdag meegemaakt. De start van 2017 en ik was er helemaal klaar voor. Dit gevoel duurt nog steeds voort overigens. Voor het overgrote deel.
Er gaan nog steeds nieuwe deuren open. Ook in de afgelopen twee weken. Van sommigen had ik nog geen idee. Ik word me er nu steeds meer bewust van dat ik jarenlang diep onbewust redenen heb gehad om geregeld ‘lekker’ door te drinken. Er komen dagen voorbij dat ik boos ben, woedend zelfs. Zonder aanwijsbare reden loop ik door een winkel en hoop dat ik ruzie krijg met iemand. Ik reageer overal overdreven op, maak snijdende opmerkingen en verhef mijn stem onnodig tegen wie dan ook. Het moet eruit, ik kan en wil er niet tegen vechten. En het voelt ook echt als het ongecontroleerd opengaan van luikjes, jarenlang opgesloten emoties die als vuurpijlen tevoorschijn schieten.
Nu kun je dit als ellendig bestempelen maar ik kan je vertellen, al deze vuurpijlen laten mij kanten van mezelf zien die ik lang heb weggestopt of zelfs nog niet eens kende. Het is een emotionele detox periode en zoals je weet hou ik daarvan. Van gifbelt naar tempel. Opruimen, schoonmaken, onder ogen zien en dan, uitkomen bij de kern. De beste versie van jezelf. Poets die diamant maar op en laat hem zien aan de wereld. Ik ben nog lang niet klaar en deze reis ‘to the centre of myself’ is pas net begonnen. Jules Verne is er niets bij. 😉
Thank you sobriety, the best is yet to come! Cheers xx
Lees hier meer: Ontwijnen.
En mijn boek ‘Ontwijnen, echt blij alcoholvrij’.
